Ηράκλειτος   (544-483 π.Χ)
Ο πιο αινιγματικός αλλά κι ο πιο φημισμένος από τους λεγόμενους Προσωκρατικούς φιλοσόφους. Ο λόγος του αποσπασματικός και βαθύτατα ποιητικός, ο στοχασμός του δυσπροσπέλαστος και πολυσήμαντος, υπήρξαν πάντοτε μια πρόκληση για τη φιλολογική έρευνα και τη φιλοσοφική αναζήτηση, γονίμευσαν και εξακολουθούν να γονιμεύουν τη σκέψη, καλώντας την να καθαρθεί στα νάματα ενός κόσμου που μέσα από τη σιωπή αινικτικά δηλώνει το ουσιώδες.
Είχε καταγωγή από βασιλική οικογένεια και ήταν σ’ όλο το βίο του αντίπαλος του όχλου και της δημοκρατικής παράταξης.

Ο κόσμος αυτός κατά του Ηράκλειτου είναι η αρμονία των αντιθέσεων. Οι αντιθέσεις δημιουργούν την ενότητα των πάντων με τη σύνθεσή τους.
«Εδιζησάμην εμεωυτόν» (αναζήτησα τον εαυτό μου) έλεγε ο Ηράκλειτους, που ήταν αυτοδίδακτος στο Μυστήριο του κόσμου. Προέτρεπε τους ανθρώπους να ξυπνήσουν. Κάτι που θα γινόταν, αν ανακάλυπταν το Λόγο – όποτε και θα έπαυαν να ονειροβατούν σε ιδιωτικά σύμπαντα (κοσμοείδωλα) και θα μοιράζονταν το ίδιο σύμπαν. Δεν τα πήγαινε καλά με θρησκείες και τελετουργίες, καθώς κορόιδευε όσους έκαναν προσευχές σε αγάλματα, ότι μοιάζουν με ανθρώπους που φλυαρούν με πέτρινα κτίσματα. Περιφρονούσε ακόμη τους νυχτοβάτες, τους μάγους, τους βάκχους και τις βακχίδες. Για όλους αυτούς έλεγε πως δεν γνώριζαν τίποτα για τους θεούς και τους ήρωες.

? Τα πάντα ρει.

? Εάν δεν ειπώθηκαν οι αντίθετες γνώμες τότε πως θα διαλέξετε την καλύτερη.

? Από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία.

? Η πολυγνωσία δεν φέρνει την εξυπνάδα.

? Πρέπει οι πολίτες να μάχονται για τους νόμους, όπως για τα τείχη της πόλης τους.

? Για μένα ένας ισοδυναμεί με δέκα χιλιάδες αν είναι άριστος.

? Η κούραση κάνει να νιώθουμε τη χαρά που δίνει η ανάπαυση.

? Ο δρόμος προς τα πάνω και ο δρόμος προς τα κάτω είναι ο ίδιος δρόμος.