Βέβαια οι Σελλιανίτες είχαν περισσότερα διότι είχαν όπλα και οι αγάδες που είχαν διαφορές μεταξύ του ζητούσαν προστασία από τους Σελλιανίτες.Επίσης είχαν πολλά ζώα και έτσι είχαν τυρί γάλα και κάπου κάπου στις γιορτές κρέας.
Επειδή όλοι τρέχαν στα χωράφια και στα ζώα ο χρόνος της γυναίκας που έπρεπε να φέρει το νερό από τη βρύση να κοιτάξει τα ζώα, κότες, μανάρια, κήπους  και την οικογένεια που ήταν πολυμελής πολλές φορές δεν είχε το χρόνο ούτε τα υλικά για μαγείρεμα. Έκανε λοιπόν ένα λαχανόψωμο ή μια ζυμαρόπιτα ή τραχανά. Μάζευε λάχανα από τον κήπο ή και άγρια. Αφού τα έπλενε και τα ψιλότριβε τους έριχνε αλάτι, λάδι και   κοκκινοπίπερο. Μέσα έριχνε τρεις χεριές καλαμποκάλευρο και το χαρμάνι το  έστρωνε σε λαδωμένο σινί. Το έβαζε στη γάστρα ή στο σιαρτσ να ψηθεί αφού το σκέπαζε με κουτσουπόφυλλα ή κληματόφυλλα ή φύλλα γκαλγκάτσας για να μην καεί-να μην αρπάξει όπως έλεγαν. Όλα τα φαγητά που έμπαιναν στη γάστρα και ειδικά οι πίτες σταυρώνονταν και τους έλεγαν. Κυρά να μπεις κυρά να βγεις κι ο αφέντης να σε φάει. Τη διανομή του φαγητού έκανε ο παππούς ή ο πατέρας και στα παιδιά και στους εργαζόμενους  έδιναν μεγαλύτερη μερίδα.
Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά.