Τα ξέφτια.
μάζευα τα ξέφτια σου ζωή,
φοβόμουνα να τα πετάξω στα σκουπίδια.
Μια κουρελού να κάνω ήθελα μ΄αυτά
κομμάτια χρώματα, ζωής αρώματα και πόνος.
Απόθεσα τους σάκους με τα ξέφτια σου,
μπρος στων σοφών την πόρτα, την είσοδο της γνώσης,.
Ιδέες, έργο, πλεγμένο με δάκρυ, ιδρώτα,και χώμα.
Ζυμάρι ζύμωσα εύπλαστο, του έδωσα το σχήμα της καρδιάς.
Ύστερα αντί να το χαρώ το έργο μου, του έβαλα φωτιά.
Και έγυρα στο πλάι σου, ζωή, με παραμύθια με μεγάλωσες,
όμως εγώ ζητούσα την αλήθεια, πικρόγλυκη,γλυκόπικρη,
νεράιδες, μάγισσες, δράκους και μια μονάχα αλήθεια,
αυτήν που δεν την λεν τα πραμύθια.,
Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά.