Απο το βιβλιο του Σταύρου Γ. Παπαμώκου "Η ΣΕΛΛΙΑΝΗ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ "

Μέσα σ' αυτόν τον περίγυρο που ήταν αρκετά μεγάλος σε έκταση και είχε ποικιλία από μαγευτικά τοπία ήταν τοποθετημένο το χωριό. Τα σπίτια του ήταν χωρισμένα σε γειτονιές (μαχαλάδες). Στην κορυφή του, κάτω από τα πόδια του Μπουζουρακιού, και κοντά στην απέραντη και καταπράσινη πλαγιά της Φτέρης, βρίσκονταν η γειτονιά Σκέμπι.

Ήταν ο μαχαλάς που είχε τα λιγότερα σπίτια. Το Σκέμπι ήταν το Ψηλότερο μέρος του χωριού και από μακριά φάνταζε σα μπαλκόνι κρεμασμένο. Από το Σκέμπι, αγνάντευε κανείς, όλο το χωριό, αλλά έβλεπε ακόμη και πέρα απ' αυτό. Και τούτο, διότι προς τη Νότια πλευρά του, ο ορίζοντας, ήταν ανοιχτός, και το μάτι του ανθρώπου έβλεπε, όσο μπορούσε μακρύτερα. Πιο πέρα από το Σκέμπι, και συνέχεια της πλαγιάς της Φτέρης, στην τοποθεσία Βαενά, σώζονται, πολύ παλιά ερείπια σπιτιών.
Παλαιότερα, ίσως σ' αυτή την περιοχή να εκτείνονταν το χωριό. Αριστερά από το Σκέμπι, και σε μικρή απόσταση απ' αυτό, βρίσκονταν η γειτονιά Αλώνι του Τσίνα η οποία χωρίζονταν από το Λάκο του Καραμιχάλη, ενώ πιο πέρα ήταν η γειτονιά της Ράχης, που είχε και τα περισσότερα σπίτια. Συνέχειά της, ήταν η γειτονιά του Μώκου. Πιο κάτω βρίσκονταν οι γειτονιές του Λούκου και του Χασιομεριού.

Στη γειτονιά του Χασιομεριού όπως την έλεγαν, ήταν το κέντρο του χωριού. Εκεί βρίσκονταν η πλατεία του χωριου το "Χασιομέρι» από το οποίο πήρε και το όνομα. Σ' αυτή τη γειτονιά υπήρχαν το σχολείο και η εκκλησία του χωριού. Στη Νότια και Δυτική πλευρά του, βρίσκονταν η γειτονιά της Γκόντρας, με τα λιγοστά σπιτάκια της, το γραφικό λοφίσκο της και τα όμορφα σιαδάκια της όπως τάλεγαν οι κάτοικοι του χωριού. Την άνοιξη και στις αρχές του καλοκαιριού αυτή η έκταση που ήταν αρκετά μεγάλη ήταν καταπράσινη από τα χορτάρια.

Εκεί, τα βράδια του καλοκαιριού, οι μπακαταραίοι του χωριού, αυτοί δηλαδή που συντηρούσαν λίγα πρόβατα, τα βράδιαζαν (δηλαδή τα άφηναν να βοσκήσουν λίγη ώρα) πριν τα οδηγήσουν για να τα κλείσουν στα μαντριά τους. Κάτω από το Σκέμπι, σχματίζεται μια μεγάλη σπηλιά. Η Γράβα του Σιούλα Γιάννη όπως τη λένε ακόμα σήμερα. Τα σπίτια που ήταν εκεί κοντά, αποτελούσαν την ομώνυμη γειτονιά. Ανατολικά της, βρίσκονταν η γειτονιά της Κούλιας, η οποία όπως εξηγείται, πήρε το όνομα από το μικρό κάστρο που υπήρχε πάνω στο λόφο της, επί τουρκοκρατίας, απέναντι από τα δύο μεγαλύτερα κάστρα που βρίσκονταν στο χωριό Ελευθεροχώρι στα πόδια του βουνού Κορύλα. Στα τρία αυτά κάστρα ερείπια των οποίων σώζονταν για πολλά χρόνια, οι Τούρκοι κατακτητές διατηρούσαν μόνιμες φρουρές.

Πιο κάτω από τη γειτονιά της Κούλιας, ήταν η γειτονιά της Μπαράτσας. Κοντά σ' αυτήν ανάμεσα από βράχια σώζονται πολύ παλιά ερείπια χωριού.
Στο Νοτιοδυτικό τμήμα του χωριού, όπου ήταν και η είσοδος του, βρίσκονταν η γειτονιά του Μπράτη. Όλες οι γειτονιές συνδέονταν μεταξύ τους με στενά δρομάκια (σοκάκια) που μόλις επέτρεπαν να περνάει ανάμεσά τους άνθρωπος ή κανένα ζώο φορτωμένο.